Opis

Żywokost lekarski- Symphytum officinale

Nazwa zwyczajowa

Kosztywał, żywy gnat

Rodzina

Boraginaceae– Ogórecznikowate

Nazwa TCM

–

Imię ajurwedyjskie

–

Surowiec zielarski

Liście i korzeń

Pochodzenie

Europa i umiarkowana Azja

Występowanie

Większa cześć Europy. Występuje w Azji aż po wschodnią Syberię, w Azji Mniejszej i północnej Afryce. Zawleczony do Ameryki Północnej. W Polsce pospolity na terenie całego kraju, w górach występuje do 1000 m n.p.m.

Opis botaniczny

Żywokost ma kanciastą, owłosioną łodygę z podłużnymi liśćmi. Liście w kształcie języka wyrastają nisko na łodydze, który może sięgać od 60 do nawet 100 cm wysokości. Ma dzwonkowate, blado-fioletowe kwiaty z pięcioma płatkami. Jego kwiaty rosną w rozwidlonych, zakrzywionych jak ogon skorpiona, gronach, które pojawiają się od maja do sierpnia. Posiada czarny korzeń palowy z mięsistym, białym wnętrzem.

Związki aktywne

Kluczowymi składnikami żywokostu są:

• alantoina,
• kwas rozmarynowy,
• śluzy,
• garbniki,
• saponiny steroidowe,
• inulina,
• alkaloidy pirolizidynowe,
• gumy,
• karoteny,
• glikozydy,
• witamina B12,
• białko i cynk

Wytyczne do zbioru

Zbierz żywokost, gdy osiągnie 35 do 60 centymetrów wysokości, jeszcze przed kwitnięciem. Ścinaj pędy około 5 centymetrów nad ziemią. Liście żywokostu zawierają dużo wody i białka, więc mogą dłużej schnąć niż inne rośliny. Korzeń zawiera najwięcej alantoiny w okresie od stycznia do marca, więc najlepiej jest zebrać korzeń, gdy roślina budzi się po zimowym letargu.

Opis i zastosowanie

Żywokost to wieloletnia roślina z rodziny ogórecznikowatych. To także to przydrożny chwast, który kwitnie w praktycznie każdej glebie. Surowcem jest korzeń o wymiarach nierzadko powyżej 60 cm. Najwcześniej używali go starożytni Grecy- ci stosowali go, by zatrzymać krwawienie.

• Zapisy klasztorne pokazują, że mnisi rutynowo uprawiali żywokost w swoich ogrodach i używali rośliny, aby pomagać ludziom z chorobami płuc i wewnętrznymi obrażeniami.
• XVIII-wieczny zielarz Nicholas Culpepper używał korzenia żywokostu do chłodzenia skóry i łagodzenia bólu.
• Indianie Cherokee używali żywokostu do łagodzenia symptomów biegunki, zgagi i dolegliwości kobiecych.
• Żywokost jest również znanym środkiem odżywczym.
• Zewnętrznie, przetwory z żywokostu stosowano w skręceniach, obrzękach i siniakach.
• Żywokost jest również stosowany w szerokiej gamie kosmetyków i jest uważany za sprzymierzeńca w radzeniu sobie ze skórą problematyczną.
• Alantoina, zawarta w korzeniu żywokostu stymuluje naprawę tkanek i proliferację komórek.
• Żywokost wspomaga organizm w zmniejszaniu procesów zapalnych układu ruchu.

Dawka dla dorosłych

Napar z korzenia żywokostu

5-10 g żywokostu zaparzać przez 10 do 15 minut pod przykryciem.

Odwar z korzenia żywokostu

Przygotować w stosunku 1:10. Gotować 20 minut. Po czym zostawić do ostudzenia.

Tylko do użytku zewnętrznego. Preparaty z żywokostu nie powinny być stosowane dłużej niż 4 tygodnie.

Bezpieczeństwo stosowania

Od lat siedemdziesiątych naukowcy debatują nad bezpieczeństwem stosowania żywokostu w preparatach do użytku wewnętrznego. Alkaloidy pirolizydynowe zawarte w żywokoście są toksyczne. Każdy, kto rozważa stosowanie żywokostu, powinien również wziąć pod uwagę jego potencjalną toksyczność.

Zastrzeżenia

Podane informacje mają charakter tylko i wyłącznie edukacyjny oraz nie stanowią porady medycznej czy diagnozy. Nie mają również związku z leczeniem jakiejkolwiek choroby czy problemów zdrowotnych. Zawsze należy zasięgnąć porady lekarza lub wykwalifikowanego pracownika służby zdrowia w przypadku jakichkolwiek pytań lub wątpliwości dotyczących zdrowia lub zastosowania ziół czy składników roślinnych. Pamiętaj, że bardzo ważny jest zrównoważony sposób żywienia i zdrowy tryb życia. Dołożyliśmy również wszelkich starań co do poprawności powyższego opisu, jednakże zastrzegamy sobie prawa do błędów czy pomyłek. Zdjęcie ma charakter poglądowy.